Lance tlenowe zwykłe składają się z rury ze stali miękkiej o średnicy wewnętrznej 5 mm i grubości ścianki 2,5 mm, wewnątrz której umieszcza się 3 druty stalowe o średnicy 2 mm. Gdy brak rurki o takiej średnicy można stosować rurkę o średnicy większej, w każdym bądź razie do rurki należy wsunąć tyle drutów o średnicy 2, 3 lub 4 mm ile się zmieści. W ten sposób przygotowaną lancę dołącza się jednym końcem do węża gumowego o średnicy wewnętrznej 9 lub 12 mm, wytrzymującego ciśnienie robocze 15 atn.
Drugi koniec węża dołącza się do reduktora o dużej przepustowości przyłączonego do zbiera Przyłączenie węża gumowego lancy bezpośrednio do zaworu jednej butli bez reduktora, stosowane w niektórych hutach, jest niewłaściwe z punktu widzenia technicznego (za mała ilość tlenu, zbyt mały jego przepływ przez otwór zaworu butli), jak również niebezpieczne (możliwość rozerwania węża gumowego w razie zakrzepnięcia końca lancy w czasie pracy) i z wyżej przytoczonych powodów powinno być zakazane. Lancą tlenową można wiercić otwory o średnicy od 20 do 40 mm w żeliwie, skrzepach hutniczych, materiałach ogniotrwałych, betonie oraz w skałach.
Zużycie lancy wynosi od 5 do 6 razy grubość przebijanego tworzywa. Zużycie tlenu na 1 m bieżący otworu wynosi: dla żeliwa – 6^-8 m3, dla betonu – 3-h6 m3 i dla skał – 10-15 m3. Lance tlenowo-proszkowe działają na innej zasadzie: do uchwytu lancy (rys. 19) jest doprowadzony tlen oraz zawiesina żelaznego proszku kulistego (średnica 0,06 do 0,15 mm) w powietrzu sprężonym. Sama lanca jest zwykłą rurką stalową o średnicy ^/a”, 5/s” lub „/*” niewypełnioną drutami. Proszek jest doprowadzony z urządzenia proszkowego opisanego w punkcie następnym. Lanca tlenowo-proszkowa zezwala na wypalanie otworów o średnicy (od 50 do 150 mm) większej niż lanca tlenowa zwykła. Zużycie rury lancy jest bardzo małe, ponieważ nie ona się spala jak w przypadku lancy tlenowej, lecz proszek żelazny, którego zużycie wynosi około 65 kg/h.